Historia wody kolońskiej
Historia wody kolońskiej sięga czasów Imperium Osmańskiego. Jej wachlarz zapachowy jest bardzo rozbudowany od róży, lawendy po zapachy cytrusowe takie jak cytryna i mandarynka. Najbardziej popularna to kolonia o zapachu cytrynowym. Turcy głównie używają jej w restauracjach czy domach do przemycia rąk lub aby się odświeżyć. Jest niezastąpiona w wielu sytuacjach.
W czasach Imperium Osmańskiego pierwszą wodą zapachową była woda różana. Jednak w XVI wieku, woda różana straciła na znaczeniu na rzecz wody kolońskiej mieszanej z bergamotką, rozmarynem, pomarańczą i cytryną. W 1920 roku Eyüp Sabri Tuncer zaczął produkcję wody kolońskiej w małym sklepie w Ankarze. Dziś kolonia marki TUNCER jest jedną z najpopularniejszych w Turcji.
Proces produkcji wody kolońskiej
Do wyprodukowania wody kolońskiej potrzebny jest alkohol etylowy, woda destylowana i wybrana nuta zapachowa. Najpopularniejsza to cytrynowa. Alkohol, pozyskiwany z fermentacji produktów bogatych w skrobię takich jak ziemniaki, jęczmień lub winogrona, jest mieszany z wodą destylowaną do osiągnięcia odpowiedniego poziomu alkoholu. Następnie dodawana jest nuta zapachowa. Taka mieszanka jest przetrzymywana w zamkniętym pojemniku od 7 do 10 dni. Po tym czasie kolonia jest przelewana do gotowych do użycia, plastikowych butelek.
Turecka gościnność a woda kolońska
Stosuje się ją nie tylko jako zapach czy gest powitalny dla gości. Ze względu na zawarty alkohol kolonia ma działanie odświeżające i antybakteryjne, dlatego w restauracjach, przed przystąpieniem do jedzenia, warto wylać sobie odrobinę kolonii na ręce. Oprócz tego naciera się nią skronie podczas bólu głowy, stosuje się ją przy omdleniach przykładając wodę zapachową pod nos.
Często podczas uroczystości i świąt gospodarze domu witają gości nalewając na ich dłonie niewielką ilość wody kolońskiej. Taki sam rytuał możemy spotkać w autobusach międzymiastowych. Sami Turcy używają jej, aby się odświeżyć lub po goleniu.